Okul Hasreti Çeken Tüm Çocuklara...

KIR O KALEMİ

Sıra ona gelince,

Her çocuk gibi ceplerini “dayının” önündeki kırık tahta masaya boşalttı.

Dayı hiç istifini bozmadan, elinde sımsıkı tuttuğu kaleme bakarak,

-Onun sende ne işi var ? Diye sordu.

Bakışları ürkütücüydü. Gözleri dehşet saçıyordu.

Donuk ve ürkek bir tavırla… “Bir abi verdi…” diyebildi.

-Bari defter verseydi.. Dedi, öfkeli bir edayla

-Taşıyamazsın diyerek, defterin parasını verdi.

-Ne yaptın o parayı ?

Göz ucuyla biraz önce önüne boca ettiği paraların içindeki “yirmiliğe” bakarak, “burda” dedi.

Dayı çılgına dönmüştü.

Kara olan yüzü kıpkırmızı kesilmişti.

“Bir de bunlar çıktı başımıza, size ne elin çocuğundan, sana mı kalmış, defteri kalemi,” diye söylendi kendi kendine.

Öfkesi gittikçe artıyordu..

Yüzü, kırmızıdan mora dönmüştü..

-Başka ne sordu?

-Okula gidecek misin ?

-Ne dedin ?

-Buralı değiliz dedim…

-Aferin..

-Bir daha uzun boylu konuşma, yoksa çizerim..

Adamın gözleri yuvasından çıkmış vaziyette, kızgın boğa gibi burnundan soluyarak, sağa sola bakınıyordu.

YAZININ DEVAMI İÇİN TIKLAYIN